သခင္ႀကီးေရႊဝင္းက ငွက္ေပ်ာသီးအလြန္ ႀကိဳက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေန႔စဥ္နီးပါး ဘုရားဆြမ္းေတာ္အတြက္ ငွက္ေပ်ာသီးကပ္သည္။ ပြဲေတာ္စြန္႔လွ်င္ ငွက္ေပ်ာသီးကို သခင္ႀကီးေရႊဝင္း အမ်ားဆုံးစားသည္။ မဲတူးကေတာ့ အမ်ားဆုံးစား “ရ ” သည္။ မဲတူးကသိပ္စားခ်င္ပုံမေပၚ။

ေလွာင္အိမ္တခုလုံးငွက္ေပ်ာသီး ျပဲျပဲမ်ားႏွင့္ ေပပြေနသည္။
ေထြးငယ္အျမဲေဆးေပးရေသာ္လည္း မညည္းညဴေပ…။ ဘဝတူမို႔လားမသိ
ကိုယ္ခ်င္းစာမိေလသည္… မဲတူးကို ဒီဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္လွသည္…။

ထို႔ေၾကာင့္ တအိမ္သားလုံး အိပ္ေနသည့္ ညဥ့္နက္နက္တြင္ အိမ္အေပၚထပ္ဝရန္တာသို႔သြား၍ ေလွာင္ခ်ဳိင့္ တံခါးကို တိတ္တဆိတ္ဖြင့္ထားေပးသည္။

နံနက္လင္းေသာ္ ေျမးမေလး “စိမ္းျမစစ္ေအာင္” က အထိတ္တလန္႔ႏွင့္ “ဘြားဘြားေရ… မဲတူးေလး မရွိေတာ့ဘူး… လြတ္သြားၿပီ…”

တအိမ္လုံးေပၚသို႔ မုန္တိုင္းတလုံး က်ေရာက္သြားသည္။ မုန္တိုင္းဒဏ္အမ်ားဆုံးခံရသူက ေထြးငယ္…။
“ညည္းကို အစာေကၽြးၿပီးတိုင္း ေလွာင့္ခ်ဳိင့္တံခါးကို ေသေသခ်ာခ်ာပိတ္ထားပါလို႔မွာထားပါရက္နဲ႔ ဘာအခုမွအစာေကၽြးၿပီး တံခါးပိတ္ဖို ႔ေမ့သြားရတာလဲ”

ေဒၚခင္ေမ၏အသံကို လမ္းမကပင္ၾကားႏိုင္ေလသည္။

ေထြးငယ္၏ခႏၶာကိုယ္တြင္ အညိဳအမဲကြက္မ်ားႏွင့္ အရႈိးရာမ်ားထပ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူမႀကိတ္မိွတ္ခံသည္။ ဘဝတူတခု လြတ္ေျမာက္သြား၍ ႀကိတ္ၿပီးဝမ္းသာရသည္။
သိူေသာ့္ ၃ ရက္အၾကာ နံနက္ခင္းတြင္ ေလွာင့္ခ်ိဳင့္ထဲ၌ မဲတူးျပန္ေရာက္ေနသည္ကို ေထြးငယ္တအံတဩ ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။

တံခါးပြင့္ေနေသာ္လည္း ေလွာင္ခ်ဳိင့္ထဲမွထြက္မေျပးေတာ့ေခ်…။ ငွက္ေပ်ာသီးကိုလည္း အငမ္းမရစားေနေလသည္။
ေထြးငယ္မွလြဲ၍ တအိမ္လံုး ဝမ္းသာၾကေလသည္။
ထိုညတြင္ ေထြးငယ္ေစ့ေစ့ေတြး၍ ဝမ္းနည္းစြာသိလိုက္ရသည္မွာ …

မဲတူးသည္ “မိမိသဘာဝႏွင့္ လြတ္လပ္စြာအသက္ရွင္ေနထိုင္၍မရေလာက္ေအာင္ကို သူ႔ဘဝေဘာင္ခတ္ထားေသာ ပုံစံခြက္အတြင္း သြတ္သြင္းခံလိုက္ရေလၿပီတကား…”

ဟိုက္ရွားဘား